Wiązówka błotna
Filipendula ulmaria
Wiązówka błotna jest byliną należącą do rodziny różowatych, czyli tej samej co np. głóg, tawuła, dzika róża, a także poziomka czy pigwowiec. Pochodzi rejonów, w których dominuje chłodny klimat, dlatego też nawet znaczne spadki i wahania temperatur nie stanowią dla niej większego zagrożenia.
Wiązówka błotna najlepiej rośnie w żyznych glebach na stanowisku półcienistym i wilgotnym. Na słońcu będzie rosła tylko pod warunkiem, że będzie miała odpowiednio wilgotną glebę. W Polsce jest ona rośliną pospolitą, do celów leczniczych zbiera się jej kwiaty, ale wykorzystywane są również ziele, liść i kłącze wraz z korzeniami. Liście i ziele zbierać się powinno od maja do lipca, kwiaty – od czerwca do połowy sierpnia, a kłącza – wiosną, późnym latem lub jesienią.
DZIAŁANIE
- przeciwbólowe
- przeciwzapalne
- napotne
- moczopędne
- odtruwające
- przeciwgorączkowe
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Z ususzonych kwiatów wiązówki przygotowuje się wyciągi, wywary i herbatki ziołowe, które należy pić w trakcie infekcji (grypy czy przeziębienia), chorobach reumatycznych czy chorobach przewodu pokarmowego. Znane jest także stosowanie jej na stany chorobowe skóry, trądzik, owrzodzenia czy nawet na trudno gojące się rany.
Napary z kwiatów wiązówki stosowane są pomocniczo w przeziębieniach, ponieważ działają napotnie i obniżają gorączkę, a także w leczeniu przewlekłego postępującego reumatoidalnego zapalenia stawów – głównie u osób w podeszłym wieku, a także bólach stawowo-mięśniowych o innym podłożu.
Przeciwwskazania
Wiązówka może spowodować reakcje alergiczne – wysypkę, objawy astmy, zaburzenia ze strony układu pokarmowego. W sytuacji ich wystąpienia należy przerwać stosowanie preparatu i zgłosić się po ewentualną poradę lekarza.